Rząd wypowiada wojnę bobrom. Ekolodzy mówią, dlaczego to nie ma sensu

Miłość do zwierząt albo bezpieczeństwo ludzi – dla Donalda Tuska wybór jest prosty. Odpowiedź na zniszczenia wałów dokonywane przez zwierzęta ma być ostra. Tyle iż już to przerabialiśmy, a ekolodzy przestrzegają przed popełnieniem kolejnego okrutnego błędu.

Trzeba szybkich zmian, jeżeli chodzi o obecność bobrów na wałach (…) Czasami trzeba wybierać między miłością do zwierząt a bezpieczeństwem miast, wsi i stabilnością wałów — mówił Donald Tusk, cytowany przez wrocławską „Gazetę Wyborczą”.

Premier przyzwolił na działania w granicach prawa i zapewnił, iż będzie bronił „tych decyzji”. Dodał, iż wały są „absolutnym priorytetem”.

Na terenie gminy Głogów było kilka miejsc, gdzie wały zostały uszkodzone przez bobry i borsuki.

Czy bobry niszczą wały?

Tak, ale można temu w prosty sposób zapobiec – i nie trzeba sięgać po przemoc. Jak skomentował w mediach społecznościowych Andrzej Czech – którego książka o bobrach ma ukazać się w najbliższym czasie – należy po prostu zabezpieczać wały przed bobrami.

Jest to banalnie proste i tanie, choć nie tak medialne. Wkopuje się siatkę i tyle. Koparka, siatka i kilometry lecą.

Zamiast tego wybieramy drogę, która skończy się poważną ingerencją w przyrodę. Wyda się olbrzymie pieniądze, by zniszczyć środowiska tworzone przez bobry i zmniejszy się naturalną retencję.

Co więcej – jak dodawało Stowarzyszenie Nasz Bóbr wały przeciwpowodziowe, które są prawidłowo zbudowane i oddalone od rzek, nie są rozkopywane przez bobry.

Bobry pomagają w walce z powodzią

Dziś bobry to przeciwnik rządu, ale trzeba pamiętać, iż ich rola jest niezwykle ważna.

– Wykorzystaliśmy walory naturalne i to, iż nasza rzeczka nie jest uregulowana, płynie po prostu korytem wyżłobionym w ziemi. Byliśmy przygotowani, iż wyleje bezpiecznie na terenach leśnych. Analizowaliśmy też dopływy Lublinicy, lokalne strumyki, a choćby rowy melioracyjne. Na jednym ze strumyków bobry zbudowały misterną tamę, powstała naturalna zapora, dzięki której ten strumyk mógłby sobie spokojnie wylać – opowiadała w rozmowie z oko.press Joanna Wons-Kleta, wójtka z Pawonkowa.

Jak zwracało uwagę WWF działalność retencyjna bobrów jest porównywalna z działaniami prowadzonymi w ramach krajowych programów retencji. Tyle iż zwierzęta robią to wszystko za darmo, na czym my korzystamy.

W całym kraju w rozlewiskach bobrowych gromadzone jest co najmniej kilkanaście milionów m3 wody, co ma duże znaczenie dla gospodarki wodnej wielu dorzeczy. Działalność bobrów podwyższa i stabilizuje poziom wód gruntowych, zwiększając retencję, dzięki czemu bobry możemy śmiało nazwać naszymi sprzymierzeńcami w walce z suszą. (…) Podniesienie się poziomu wód gruntowych hamuje erozję gleb, a tamy bobrowe zmniejszają szczyt fali powodziowej. Na dnie utworzonych przez bobry zbiorników osadzają się pożyteczne cząsteczki mineralne i organiczne, a pojawienie się wielu mikroorganizmów sprzyja oczyszczaniu się wody.

W swojej wypowiedzi Donald Tusk nawiązał do wydarzeń z 2010 r., kiedy również zdecydowano się pójść na wojnę z bobrami. Wówczas, jak zauważała organizacja WWF, obarczanie bobrów winą za powódź w Polsce było „próbą ukrycia prawdy o fatalnych zaniedbaniach w ciągu ostatnich 13 lat w zakresie ochrony przeciwpowodziowej”. Lata mijają, a sytuacja się powtarza: znowu bobry winne.

W swoim tekście z 2010 r. Adam Wajrak podkreślał, iż odstrzał bobrów nic nie da z prostego powodu – bardzo gwałtownie pojawią się nowe.

Członkowie rozbitej w wyniku polowania rodziny ruszą zajmować nowe tereny, co tylko przyśpieszy kolonizację bobrów w miejscach, w których nie chcemy ich mieć. Mało tego zwierzęta prześladowane zwykle mają więcej młodych i populacja może rosnąć, zamiast maleć.

Działania wymierzone przeciwko bobrom są jednak sprytną zagrywką – można w prosty sposób pokazać, iż coś się robi

Patrząc na przejmujące i symboliczne zdjęcia z powodzi zastanawiałem się, czy kolejna walka z żywiołem czegoś nas nauczy. Czy sięgniemy po dotychczas stosowane rozwiązania, próbując okiełznać przyrodę, czy może raczej zaczniemy z nią współpracować. Niestety odpowiedź na to pytanie przyszła bardzo szybko.

Mogę tylko z przykrością powtórzyć za Danielem Petrykiewiczem – to niezwykle smutne, iż zawsze przyroda jest winna, a nie człowiek.